Over oogkleppen gesproken

Ik vroeg mij af of hij ooit het onderzoeksrapport Van huis uit digitaal van het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft gelezen. Dit onderzoek (uit 2002!) concludeert al dat het digitaal vaardiger maken van kinderen in het onderwijs achterhaald is. Het gebruik van ict was destijds al dusdanig wijdverbreid – ook bij zogenaamde achterstandsgroepen – dat het onderwijs daar nog nauwelijks meerwaarde in bood. Bovendien kwam men tot de slotsom dat ‘computervaardigheden nauwelijks marktwaarde hebben en snel genoeg geleerd zijn.’

Maurice de Hond zet zijn criticasters graag weg als ‘Taliban’, hopeloos vastgeroeste nostalgici of mensen met ‘gigantische oogkleppen’ op. Toch is de vraag gerechtvaardigd of hij in zijn fanatieke dadendrang zelf niet ziende blind is en misschien zelfs hopeloos ouderwets.

Wie het SCP-rapport leest, zou zomaar tot de conclusie kunnen komen. En wie het O4nt-onderwijs concept bestudeert, zou alleen al op basis van de didactische en pedagogische beginselen tot dezelfde gevolgtrekking kunnen besluiten. Want de Steve Jobsschool is allesbehalve een ‘verfrissend maatschappelijk initiatief’, zoals politicoloog Gerard Drosterij ten onrechte opmerkt, maar eerder een Apple-versie van dat vermaledijde ‘nieuwe leren’ uit de jaren ‘ 90 van de vorige eeuw. Een punt dat ik eerder heb gemaakt in mijn Volkskrant-column Iederwijs in iPadverpakking.

Dan nog even over de ‘klinkklare onzin’ die Spitzer in zijn boek ‘Digitale dementie’ zou delibereren. De Hond veronderstelt dat ik Spitzer serieus neem wat hem tot de conclusie brengt dat ik oogkleppen op moet hebben. Stel nu eens dat Spitzer de 400 wetenschappelijke artikelen die hij gebruikt zo nu en dan selectief inzet, en laten we ‘for the sake of argument’ ook aannemen dat de helft van zijn beweringen hyperbolen zijn, blijft er dan niet genoeg zorgwekkends over om tenminste één wenkbrauw op te trekken?

Zou het niet verstandig zijn de mogelijke bijwerkingen van digitale technologie serieus te nemen? Is het botweg negeren van dergelijke aanwijzingen of het vervallen in een shoot-the-messenger-reflex, niet erg onverantwoord wanneer het om de vorming van kinderen gaat? Of is dit de typische reflex voor iemand die zo heilig overtuigd is van zijn eigen halsstarrige gelijk dat hij alle bedenkingen bij voorbaat van tafel veegt en alle alarmsignalen bij voorkeur negeert? Over oogkleppen gesproken.