Ik ben  trendwatcher en spreek vaak met interessante mensen en maak dan een videootje met de samenvatting, hetgeen met Google Glass erg makkelijk is.

Toestemming vraag ik net zoals bij een smartphone meestel niet in de publieke ruimte maar wel in privé omgeving met 1-op-1 situaties, niet anders als bij de smartphone.

Maar ik observeer met Google Glass ook de locatie van mijn Tesla, en zelfs of iemand die hem leent niet te hard rijdt: ik krijg een signaal als de snelheid boven de 120 km/uur komt. Ook dit is een ‘internet of things’ verbinding.

Ik vraag Google op de bril wat handige informatie te tonen en ik kan navigeren zonder de hele tijd de smartphone uit mijn zak te halen.

Natuurlijk moet er een etiquette voor het gebruik van Google Glass komen, net zoals we dat bij de smartphone deden. Maar een debat starten om Google Glass te verbieden voelt voor mij als de herhaling van de discussie over de angstaanjagende trein waar een man met een rode vlag voor moet lopen, idem met een benzine auto of een nu een stille elektrische auto naast Twittter & Facebook als ‘scary’ digitaal publiek domein.

Veel debat met voorbijgangers

Ik heb vele discussies gevoerd met voorbijgangers over Google Glass en angst voor privacy is vaak de aanleiding maar na een uitleg hoe het werkt waait het snel over. Ik vind het bijzonder hoe geïnteresseerd iedereen, vaak op onverwachte plaatsen.

Bij de kinderopgang kwamen de kids + personeel met hoofddoek enthousiast vragen of dit echt Google Glass was en of ze het zelf mochten proberen. Ik heb al heel veel gadgets mogen introduceren als vroege gebruiker, maar zo’n belangstelling nog nooit gehad. En ja, ze vinden deze technologie intiem en ook persoonlijk. Maar angstaanjagend zeker niet.

Sterker nog, voor mij brengt Google Glass juist weer contacten terug die eerder verloren gingen met gebruik van apparatuur. Immers, ik heb met Google Glass altijd mijn handen vrij. De  op urgentie geselecteerde nieuwtjes, emails, whatsapps, tweets & facebooks zie ik snel voorbij flitsen en daarmee is de urgentie om altijd weer in de smartphone te duiken niet meer dringend en dwingend.

Graag gezichtsherkenning

Wel zou ik heel graag gezichtherkenning willen hebben op de bril zodat ik weet met wie ik praat als ik een onbekende ontmoet. Zodat we ook gemeenschappelijke interesses kunnen vinden.

Daarmee wordt de omgang tussen mensen in de publieke ruimte juist prettiger dan voorheen. Ja, ik geef het toe: ik ben iemand die er lang over kan doen om gemeenschappelijke interesses te vinden tijdens recepties, feesten, conferenties of gewoon gedurende een gesprek op straat. Dus publieke informatie snel beschikbaar door herkenning van de gesprekspartner lijkt me heerlijk.

Maar ik begrijp dat al deze nieuwe mogelijkheden ook bedreigend zijn voor een aantal mensen die ze tegemoet treden zonder de noodzakelijke nieuwsgierigheid en een zekere onbevangenheid. Daarmee ga ik graag het debat aan waar Hans Schnitzler terecht toe oproept, waarvan akte.

Maar alleen al praten over een mogelijk verbod van de bril voor privépersonen lijkt me, zeker voor een schrijver Als Hans Schnitzler, een zeer limiterende uitgangspositie!

(Natuurlijk is context belangrijk. Als ik in een land zou wonen waar de staat of bedrijven individuen in de gaten houden en zelfs onderdrukken met behulp van observatie, zou ik veel voorzichtiger zijn met alle online tools  die voorhanden zijn, maar niet in Nederland anno 2014)